Pagina's

donderdag 25 juni 2015

Zij van nr. 10 # 4

Bezoek”

“Jasses, Daan. Had je dat niet even op kunnen ruimen die slijmprop met haar en gras?”
“Ja, dat doe ik nu toch!
“Zo vies is dat niet, zo’n haarbal. Een beetje kots met gras. That’s it.  Ik zou het liever een paar dagen op laten drogen en gewoon laten liggen en dan pas weghalen, maar dat trek jij natuurlijk niet?
Hans ook niet, trouwens… Ik gaa al!”

(“Vind ze vies he Bobje, je haartjes. Is helemaal niet vies, nee. Is niets vies aan he, schattie? zijn gewoon je kleine lieve haartjes, he moppie, ja. Je bent zo lief, poekie. Kom maar krijg je nog een knuffeltje van me, zoetie”)

“Kom! We gaan naar boven.
” Wacht, wacht nog even kijken hier naar die mega ouwe deur met glas in lood. Oh, nou die is wel scheef zeg en hij klemt ook. Ouwe deuren punt nl. Dat zie je zo.”
“Zo, ga je lekker?! Wacht maar dat je boven bent, dan lul je wel anders. Dat heb jij allemaal niet in je bovenwoningkje, met je 60 vierkante meter,  je balkonnetje, je peuter en je zwangere buik.
“Sorry… nu ben ik niet zo aardig. Ik maak een grap dat weet je”

“Die trap, nou, daar zit wel een heel verhaal achter. Ik wilde het liefst een betonnen trap, net als in de Toneelschuur naar het dakterras, maar dat was te hoog gegrepen volgens de architect. Dus dan maar zo’n stalen met hardhouten trap. Volgens alle sites die ik bezocht met de zoekopdracht  “Gave trap met staal en hardhout” kwam ik er al snel achter dat dit een designklassieker is. De zg. Muizentrap! Voornamelijk gemaakt door Belgen.
Ergens half juni, toen het er op leek dat we niet of nauwelijks meer geld zouden hebben voor de afbouw, omdat de kosten van het casco veel duurder uitviel dan beoogd. Leek die aanschaf van die trap te moeten sneuvelen. Hans vond het ook allemaal niet zo boeiend, zo’n trap. Hij vind een krakerig cheap vurenhouten trapje ook al leuk. Als ie maar nieuw is.”
“We hadden een mini-reisje naar Frankrijk geplanned ergens half Juli, gewoon om even weg te zijn en een geinig festivalletje te bezoeken met vrienden. Kreeg Hans opeens een mail of ie vijf dagen wilde draaien voor een of ander kinder tv-programma als meester Frank. Precies in die Frankrijk-periode. Als we iets leuks in de planning hebben, wordt Hans gevraagd voor werk. Dat gaat vaak zo. Ben ik al gewend. Maar nu had ie het ineens over bedragen enzo, wat ie mis zou lopen als ie die klus niet zou doen. Dit kan ik echt niet zomaar laten schieten, Daantje".
De stilte die er toen viel was even te snijden. Hij voelde mijn ondertussen herkenbaar geworden teleurstelling. Mijn aarzeling het te slikken, of boos te worden. In plaats daarvan zei ik: "Oke, ga jij lekker meester Frank uithangen, maar die poen die je verdient is voor die trap. “
Oh. Oke. Dat is wel zo eerlijk.”
Het verbaasde me hoe vlot deze deal was gemaakt.
En hier staat ie dan, die design klassieker. Hij kraakt niet, kost best veel geld, is kind-onvriendelijk, loopt lekker en voor je het weet ben je boven. Goeie eigenschappen voor een trap. Wel jammer dat ie geile lampjes langs de trap in de muur wel wegbezuinigd zijn. Maar dat is ook weer een heel verhaal.



Wordt vervolgd

donderdag 11 juni 2015

Ode aan Red Mary


“Tjees, Daan! Wat heb je nou weer aan?”
“Uhm…een jurk, hoezo?”

“Wat gaaf!”
“Oh, je vind ‘m gaaf! Gelukkig, ik dacht dat je het niks vond.”
Dit is de jurk der jurken, lieve vriendin. Ik zal je zeggen waarom…

Je hebt van die flutjes, die strandgevalletjes, die geen goed doen aan je lijf, zeker niet na je dertigste. Leuk voor op het strand, natuurlijk, maar eerlijk, hoe vaak gaan we in Nederland nou naar het strand? Die strakke jersey, waarin je je onderbroek, je panty, je vierkante of juist uitpuilende reet ziet zitten dat doet niemand goed.
Er zijn inderdaad duizenden vrouwen die denken dat je zo’n soort jurk ook gewoon aan kunt doen als je naar je werk gaat, of als je door de stad loopt, maar dat is echt een groot misverstand. Die jersey dingetjes, of erger,  die zweterige polyester gebloemde gevallen. Boven de knie,  met een te diepe decollete, mouwloos met hier en daar nog een goedkoop glittertje op die brandbare garen, dat gaat echt niet. Nooit.

De jurk der jurken doet vrouwen goed. Dat komt omdat de jurk der jurken een opzichzelfstaand item is. Een jurk!
De jurk laat borsten zien, verhult een buik en een dikke of te dunne kont en is vooral jurk. De jurk zegt: “Kijk, hallo, ik ben een jurk, ik ben gemaakt van mooie stof.
Kijk, ik ben van wol, kijk ik ben van katoen. Mooi ben ik he?  Ik heb een gave print, dat maakt me bijzonder en uniek. Kijk, ik kan ook zwieren en mijn hele mooie afgewerkte stippeltjes onderrok laten zien.  Kijk, ik heb mouwtjes tot mijn ellenbogen dus ik ben ook nog stoer. Bovendien hoef je dan niet te kijken naar die fludders onder mijn armen, waar ik helemaal niet trots op ben. Ach ja, misschien heb ik ook wel een heel klein beetje polyester in me maar dat is omdat ik dan niet kreuk en dat maakt me lekker praktisch.
Daarbij heb ik hele diepe zakken waar ik mijn telefoon en m’n sleutels in kwijt kan en dat is super functioneel. En mijn buikje zie je lekker ook niet, omdat net daarboven mijn lijfje eindigt en mijn wijde rok begint. Kijk, met die brede ceintuur werk ik sowieso alles weg en blijft er alleen nog een stralende persoonlijkheid over in een ultra coole jurk.


Kijk, ik ben een jurk van The House of Dots!

maandag 8 juni 2015

Zij van nr. 10 # 3

Bezoek”


Ik draai de sleutel rond in mijn nieuwe hardhouten deur. Klik. Heel soepeltjes. zonder kraken gaat de deur open.
Die deur heb ik zelf gekozen.
In de hal, jassen aan een knaapje. Netjes en overzichtelijk.
Niet de uitpuilende bult die ik altijd had, Zo’n bult die op een bepaald moment te groot wordt en waar de tweede of derde jas nog overheen moet en er dan afdondert op een stoffige vloer. Dan komt er visite en die moet daar overheen ook nog zijn jas ophangen en dat je je dan schaamt voor je garderobe faciliteiten. Nu heb ik mooie knaapjes hangen in een echte grote–mensen garderobe.

Ik loop samen met mijn gast naar de woonkamer. “Wow! Nice floor”  Een bekende zin uit een film van The Coen Brothers, waarin George Clooney, deze zin steevast zegt als hij een willekeurig huis betreed. “Nice floor, indeed! Gewoon gepoliert beton. Sommige noemen het gevlinderd beton. Kosten: nul euro. Die dekvloer op de vloerverwarming dat moest toch. Machientje huren voor een ochtendje en shinen maar.”

“Wat is het hier groot joh! Het leek zo’n standaard mini-arbeiders-huis, maar wat een ruimte!
En die hoogte, een vide. Die pui, wat moooi! Wat een stijlvolle fijne profieltjes, en kan dat dan helemaal open? “ “Nou ja bijna helemaal, tweederde, zeg maar…”
“Jeutje , en die kast helemaal tot boven, dat moet wel snel een meter of 5, 6 hoog zijn?
Gaaf ook met die lichtbak daar. En al die boeken, al die platen. Mooie vaas ook.

“Tafel? Zelf laten maken? Indrukwekkend! Tjonge. Daar kan je nog eens een krantje uitvouwen en fijn je ontbijtje nuttigen met uitzicht op de tuin in volle bloei. En dat raam, niet standaard, gek, een soort aquarium. Het lijkt wel een breedbeeld-televisie. Heb ik dat eerder gezien?”

“Je keuken, dat zou ik anders hebben gedaan. Wel een beetje een rommeltje hoor. Je ziet alles. Een beetje koud dat roestvrije staal. Heb je een ijsmachine? Goh leuk. Alsof je in een cafe bent. Gekke tegeltjes.
Ja hoor, een TV in je keuken? Is dat niet wat overdreven? Oh en dan kan je dat ook als je aan tafel zit? Mm, gaaf. Puik espresso machientje, maar die kende ik al. Mooie tuin.”

“Zullen we even naar boven gaan? Nu je hier toch bent…”

“Wacht even! Eerst nog even naar je mooie houtkacheltje kijken. Groen. Apart. “
“Is Belgisch emaille, met mika, 1963. Doet het supergoed. Trekt goed. Verwarmt de hele ruimte, zelfs naar boven toe. Marktplaats.  En dit lekkere schapenkleedje komt gewoon bij de West-Friese Beurs vandaan. Paar tientjes. Zal ik er nog een paar blokjes in gooien, dan komen we zo beneden en dan drinken we een wijntje bij die lekkere haard?”

Jonge, jeetje. Ik ben echt onder de indruk Daan! Dat hebben jullie toch maar even geflikt!
Bloemendaal was ook leuk, maar niet zoals dit. Wat is dat snel gegaan. Ik weet nog die foto op Facebook dat je bij de notaris zat en ging tekenen, vlak voor je trouwde. Dat is echt kort geleden en moet je je nu zien.

Ahum. Nou ja, snel? Ben er toch wel een behoorlijke tijd zoet geweest. Iedere dag. En van de zomer toen we elkaar even niet zagen, toen zat ik er echt helemaal doorheen, maar dat vertel ik nog wel.

“Vind je eigenlijk van die trap? Die heb je nog helemaal niet bekeken. Vind je ‘m teveel? Te aanwezig? Heb je er nog niet over gehoord.
Ja. Nou. Eerlijk?... Hij is niet echt kindvriendelijk met dat puntige staal. Ziet er mooi uit hoor. Zou niets voor mij zijn, maar ik denk dat ie op Pinterest wel goed zou scoren. Design-achtig. Anders.
Vleugel daaronder doet het goed natuurlijk. Is echt in harmonie. Een vleugel, ja is altijd mooi. En loopt je vloerverwarming daar gewoon door? Daar kan ie toch helemaal niet tegen? Dat worden dikke facturen naar de pianostemmer denk ik zo?”

“Mag ik wat drinken? Heb dorst. Ben het hele stuk komen fietsen vanuit Amsterdam, met die zware bakfiets”
“Zekers, heb net voor het eerst een wortel-gember-kurkuma-sinaasappel-sapje met mijn nieuwe slow juicer gemaakt, of wil je gewoon water? Gaan we daarna aan de wijn.
Mijn buurman van 36 is vinoloog en via hem heb ik een heel lekker doosje Sauvignon voor weinig. Top hoor dat ik mijn buren zo goed heb leren kennen tijdens dit hele proces. Echt bijzonder. Met de een heb je natuurlijk wat meer dan met de ander. Maar deze is fijn om te kennen. Hij heeft top-wijntjes!” Ik kan gewoon bij ze binnenlopen voor een doosje en hij schrijft het gewoon op de rekening”

“Phoeh hee, even zitten hoor voordat we naar boven gaan. Nog steeds die kut-bank?! Datzelfde kleed ook. Wel mooi. Dat kastje ken ik ook nog. Dat Schilderij, dat is nieuw. Leuk wel. Matcht lekker. Jammer van al die boxen op dat kastje, Hans zeker? En wat is dat nou weer?  Een haarbal?

Kom we gaan naar boven…




Wordt vervolgd









woensdag 21 augustus 2013

Smart, Sexy & Modern




De vraag bereikte mij om een column, slash blog te schrijven voor de Smart & Sexy community en de Smart & Sexy Website. Ik ga dit najaar op reis met de Smart & Sexy theatertour als deejay en side kick van Lisa Portengen. Dus ja, met alle plezier.

Ik doe het graag, dat schrijven maar het gaat bij mij automatisch gepaard met roken, drinken en vloeken! Leuk hoor, op dat gevloek na.
Maar hoe Smart € Sexy is het eigenlijk om meteen een fles Verdiccio open te trekken en een tiental klikpeuken op te steken?
Smart is dat sowieso niet, dat gepaf (wat ik overigens niet eens binnen mag doen van mijn man). Dus dan maar naar binnen, naar buiten, naar binnen, naar buiten en tussendoor een regeltje tikken, net zo lang tot ik zeker weet dat ie slaapt dan steek ik er gewoon eentje binnen op.
Sexy?, tja … Wellicht zit ik in mijn stringetje te typen of zit ik in m'n kanten bh-tje tegen het beeldscherm aangedrukt, met een glas wit. Wie zal 't zeggen?
Ik niet.
Roken en drinken.
Door mijn leven als deejay stromen rivieren van witte wijn en rookt de schoorsteen voortdurend. Maar in mijn leven als blogger is er een oceaan van drank en rook ik als een ouwe Turk. 

Dan nog dat vloeken...
Ik vloek omdat ik niet binnen mag roken! Ik vloek omdat ik niet op de juiste woorden kan komen. Ik vloek omdat je in een blog kort en bondig moet zijn en ik van nature heel lang van stof ben. Ik vloek omdat mijn spellingscontrole altijd op Engels staat en ik niet weet hoe ik dat eraf krijg.
F*ck!

Bloggen? Komt ie...
Als deejay en kom ik op heel veel plekken door het hele land.
Zo stond ik laatst op een bijzonder geinig en charmant festivalletje in de Haarlemmer Hout, met mijn zelf meegebrachte platenspelers , een geleende (klote!) mixer van een onbestemd merk, mijn lievelingsmonitor (never leave home without it) en 1 fijne professionele Cd-speler. Te weten; de Pioneer 2000.

Het was niet echt zonnige dag, maar het was prima te doen. Mijn busje, met luifel, koelbox, regenkleding en andere coole deejay-outfit stond achter mijn dj-booth. Dat voelde als luxe. Er werd gepicknickt onder de bomen door leuke meisjes met bloemetjes jurkjes en vrolijke picknick kleedjes. De biologische wijn vloeide rijkelijk. De plaatselijke kunstenaars stonden trots naast hun grote kunstwerken die in het park stonden. De dorpsgekken waren massaal uitgerukt voor dit gratis festival en stonden de mensen te vervelen met hun dorpsgekte en goedkope drank in hun hand. Zo kwam er ook zo’n lijpkikker, met schuim in zijn mondhoek naast mijn deejaytafel staan. Ik ben non- communicatief tijdens het draaien, omdat het hard werken is met singeltjes, die met mazzel drie minuten duren, maar tegen deze knuppel kon ik het he-le-maal niet opbrengen iets te zeggen. Dus ik wuifde hem een beetje weg, zo van ik heb ‘t druk, ben aan het werk.
“ Aha, mevrouw is van het oude vinyl” Hoorde ik hem zeggen. Toen stroopte hij de mouwen van zijn glimmende trainingsjack op en zei “ Kijk! Dit is het echte werk!”
Ik pakte een plaatje uit mijn koffer en probeerde hem te negeren, maar keek toch.
Het Pioneer Logo, met daaronder PIONEER CDJ 2000, The best you can get, stond er in vette letters op zijn onderarm getattooeerd.
Ben benieuwd of hij al een afspraak heeft bij de tattoo-boer voor
De opvolger; De Nexus.



woensdag 19 september 2012

Punk Lunch

Een ondertussen bekende gewoonte is dat ik altijd een intake-gesprekje heb met de mensen waar ik ga draaien. 
Dit keer was het één mens, een vrouw. 

Ze kende mij van een lancering van het kledingmerk R'belle van het bekendere Amsterdamse Scotch & Soda, waar ik ooit draaide. 
Ze wilde dat ik de Dj zou zijn op een exclusieve lunch voor haar vijftigste verjaardag, op een zondagmiddag.

Een vijftiger dacht ik, kan ik gewoon m'n gave ouwe singeltjes draaien, dat vinden ze van die leeftijd altijd leuk. 
Haar assistente plande een datum voor me in, want de opdrachtgeefster was veel in het buitenland voor haar werk. 

Met m'n ouwe dieseltje reed ik naar Westpoort, Amsterdam naar de showroom. De plek waar de lunch zou zijn. Het was een schitterende dag en m'n deo kon het niet winnen van de warmte. Met soppende oksels in een polyester panter blouse ging ik in de lift staan. 
Ik draag nooít polyester, waarom die dag in godsnaam wel? 

Ik werd neergezet op een designstoel aan een designtafel met uitzicht op flink wat vierkante meters gietvloer, kledingrekken, foto's van Brigitte Bardot met ontblote borsten, een grote glimmende negerlul en stoere rockers met een peuk aan hun lip. Interessant.
Voor ik het wist had ik een hele ingewikkelde koffie in m'n hand en kwam de opdrachtgeefster vanuit haar kantoor met een uitgestrekte hand naar me toe. Blond, lang, bruin, mooi, botox? Vast wel.
"Haai, goed dat je er bent"  (Ja goed dat ik er ben, op tijd, maar ik stink wel)
Ik was bepaald onder de indruk. 50! 
Schitterend was ze.

We babbelde wat over deejayen en hoe dat nou allemaal zo gekomen was. Het voelde als een soort sollicitatiegesprek bij een knappe Anna Wintour. Tot dat ik haar vroeg wat voor muziek ze eigenlijk wilde (over die ouwe singeltjes had ik opeens zo m n bedenkingen...)

"Punk!" zei ze.  
Punk? Punk...dacht ik, die modemensen roepen dat en dan bedoelen ze eigenlijk rock, hele softe rock. Rod Steward, dat soort dingen.
"Punk! Leuk! Maar wat bedoel je dan precies? Ik ging er een beetje moeilijk bij kijken. 70's Rock of meer van nu, Foo Fighters enzo? "
Nou, nee, gewoon, The Ramones, The Buzzcocks, X-Ray Specs, 
Dead Kennedy's! "Ik ben een ouwe punk en dat ga ik vieren!"
Dat klonk als puike rock in m'n oren! 
Ik begon te stralen en vond haar opeens heel gaaf en niet meer eng.

Ze had in Groningen gewoond in diverse kraakpanden en zong vroeger in een Nederlandstalig punk bandje, en hadden ooit een underground hitje met het nummer "Krepeer!", met leden van oa het Groningse "Dandruff", wat roos betekent. 

Ze vond die muziek nog steeds te gek.
Ze bloosde daarbij alsof ze zich schaamde.

Die zondag, toen mijn spullen opgebouwd waren en ik binnenkwam in een voor de gelegenheid aangetrokken Rock 'n Roll outfit, was het wederom een super lekker weertje. 
Sommige gasten hadden luchtige gewaden aan, andere een überhippe zonneklep op, maar de meesten leken op Viktor & Rolf in korte broek. 
De gastvrouw zelf, oh la la, gaf serieus betekenis aan de Little Black Dress, door daaronder de puntigste panter pumps van het Noordelijk halfrond te dragen. (Zie hier een schitterende mode-alliteratie, dacht dat dit over muziek ging?)

"Krepeer!" had ik helaas niet in m'n muziekbibliotheek, maar "Hey Ho, Lets Go!" Ging er lekker in, evenals die vijfgangen lunch met wijn arrangement. Punks not Dead, peoples!

dinsdag 1 november 2011

siwueeM suuG

Er was een bruiloft, slash verjaardagsfeest in het vooruitzicht en ik werd gevraagd als deejay.
Het stel, ik noem ze voor het gemak even Frans en Annemiek, werd samen 90 jaar en besloten bovendien te gaan trouwen. Via veel omzwervingen op liefdesgebied, het achterlaten van talloze exen en vergeefse koppelacties van vrienden, besloten de twee hun profiel op internet te zetten. Boem! Raak! Na de eerste date op het strand, vonkte het direct.
Hij, een sombere Noord-Hollandse einzelgänger met een grote hond en veel ‘gewone’ vriendinnen en zij een super sociaal en levendige ‘Brabo’ met blond haar. Twee uitersten met tien jaar leeftijdsverschil.
Frans en Annemiek gingen trouwen aan het strand, waar ze ook hun eerste date hadden. Ze kenden elkaar nu een jaar.
Het was 19.00 uur en ik had ‘bruiloft-deejay-intake-gesprek’ met ze in de TS te H.
Het is mijn gewoonte om het bruidspaar nader te leren kennen en hun muzikale voorkeuren te bespreken. Ze kende mij via via.
Ik bestelde witte wijn, een bak noten en opende mijn opschrijfboekje en noteerde hun wensen.
Stevie Wonder: Check. Curtis Mayfield: Check. Third World: Check. Beastie Boys: Check. Steve Harley: Check. Marvin Gaye: Check. Balkan Beats: Check. Gotcha: Check. Batucada: Check. Bowie: Check.  Jumparound: Check. Roxy Music: Check. Guus Meeuwis...
Ik besloot te zeggen dat ik even naar het toilet moest.
Bij terugkomst stond er nieuwe wijn.
“Waar waren we? De installatie? Ik mail met de strandtent wat ik nodig heb en check of ze dat hebben. Dat gaat via mij, komt goed. ‘Houten vloer, toch? Daar moeten we wat op verzinnen, qua overslaan van de plaatjes.”
“Hazes?...”
“Ehm... Laten we de verlichting niet vergeten’ Vraag wel even een offerte, die mail ik je door. Als je akkoord gaat dan bestel ik het. ‘
Nog een wijntje doen?”
Begon ‘m al aardig te voelen en kreeg trek in een sigaret. Ik hield me in.
De wijn werd neergezet. “Proost, op een fan-tas-tisch feest!”
“Daantje, ik kom uit Brabant, hè en Guus Meeuwis mag écht niet ontbreken op ons feestje. Ik en mijn vriendinnen, moeten dansen op Guus.”
“Hebben jullie ook zo’n trek in een sigaret’? Ik rook eigenlijk niet meer, maar soms heb je van die dagen”. De toekomstige bruid werd enthousiast. “Ik rook ook niet, maar ik heb wel bij me, zullen we?”
Phoei, heerlijk! In de frisse buitenlucht zoog ik de nicotine gulzig naar binnen. Opgelucht, duizelig, met stinkende vingers gingen we weer naar binnen. Nog wijn? “Ja lekker, wat is het gezellig, he? Frans en ik zijn zo blij dat we jou aan boord hebben. Het klikt nu al zo goed tussen ons, dat is precies wat we moeten hebben, alleen maar leuke mensen!”
Frans had tijdens onze rookpauze wijn besteld en ik zette mijn drie glaasjes ernaast. Onder het mom van ‘Op één been kun je niet lopen’, proostten wij.
Op Brabant! zei Annemiek....
“Op de goeie afdronk”, grapte ik.
Het was half negen. De zes glaasjes waren snel geleegd.
We gingen verder met ons gesprek. Via het bootleven van Frans, het arbeidsverleden van Annemiek, de moeilijke tijd die de hond heeft moeten doorstaan toen hij net bij Frans kwam wonen, de kwalen van Annemiek, de eetgewoontes van Frans en mijn deejay-carrière, praatten we weer verder over de bruiloft. Het was geen alledaagse bruiloft bespreking. Het was gezellig en ik voelde ‘m zitten. Er kwam weer wijn en ik was bang mijn professionaliteit te verliezen.
“Een openingsnummer willen jullie dat ook of doen jullie daar niet aan? Het is wel aan te raden, want dan weten de gasten dat ze zich vrij kunnen voelen om te gaan dansen.” Frans nam een slok van z’n wijn en keek drollig op. “Now That We Found Love, van Third world, die had je toch?”
“Zeker, doen we: Dubbelcheck!”
Ik wilde het noteren, maar zag mijn pen niet. Ik keek op de grond en zag het liggen. Reikte met een ruk naar de grond. Ssnap’! Daar sprong iets. Het voelde koud op mijn onderrug. Negeerde het, schoof snel de stoel tegen mijn rug en noteerde het openingsnummer. Mijn jurkje was gescheurd.
Now That We Found Love....
“En daarna lekker Nederlandstalig, Hazes, Guus en lekker Salsa”.
OMG! Die vrouw wist van geen ophouden.
“Wat doen jullie eigenlijk aan, of mag ik dat niet weten?”
“Jawel, jawel. Lichtblauw, allebei. Ik heb een te gekke jurk! Supernietmeernormaal, met een hele lange sleep en Frank heeft een overhemd van dezelfde stof als de sleep en zo’n ding, je weet wel, zo’n ding om je middel, een eh ...sjerp of zoiets van lichtblauw satijn en een lichtblauw pak, een tintje lichter, dan de stof van de jurk en de sleep. Ik heb mijn hele haar vol met lichtblauwe rozen en iets met tule op mijn hoofd. Niet voor mijn gezicht hoor, daar doe ik niet aan. Hele mooie witte schoentjes met hakken en een paar extra witte slippertjes voor later op de avond. Lichtblauwe netkousen, die ik ook altijd nog kan uittrekken. Lichtblauwe handschoenen, die ik ook kan uitrekken, want dat rookt ook voor geen meter”. Reminds me... En daar stonden we weer, gulzig rokend. Het motregende.
Nieuwe ronden, nieuwe kansen, meer wijn! De zevende. Ik stond onvast op mijn benen en probeerde niet te waggelen op weg naar het toilet. Ik voelde het tochten op mijn onderrug.
“Fun Lovin Criminals’ heb je die ook?’ Cockney Rebel, weet je nog, zou ook te gek zijn” “Ja joh, ja joh, komt goed”. Ik was lammig. De behoefte aan wijn bleef.
De achtste.
“Als we alles besproken hebben kunnen we hier misschien wel een tosti-tje bestellen, ik heb honger, jullie ook? Ja best wel. Maar Daan, nog even over Guus... heb je dat?”
“Leuk, lichtblauw. “Een soort wit maar dan niet zo onschuldig en lekker zomers”
Brabbelde ik. Ik heb een beter idee, we kunnen beter naar ‘Frits’ en daar wat kleins eten. ‘Frits’ was de naam voor een café midden in de hoerenbuurt te H. Dat eigenlijk heel anders heette. Een geweldige kroeg, met een piano, kleedjes op de tafels, TL verlichting, een biljard en zeer alcoholische vaste klanten met een gemiddelde leeftijd van vijfenzestig plus. Ik herinnerde mij plotseling dat ik bij Frits in het café ooit een tubetje op de grond zag liggen en die opraapte. Dit kon je alleen maar hier op de grond vinden. Waar je in elke andere kroeg, bijvoorbeeld een aansteker, een pen, iets van drugs of een oorbel op de grond zou kunnen liggen, vond ik dít! Verbaasd stond ik ermee in mijn handen en keek in het gezicht van een tandeloze oude man, die lief probeerde te lachen.
Een tube Kukident. Ku-ki-dent! Kukident Kleefpasta. Pasta om je kunstgebit mee vast te te zetten.
Daar gingen we, met zijn drieën. Arm in arm, naar Kukident-palace.

“Frits, heb je iets te eten voor ons, een tosti, een pasteitje, maakt niet uit, we hebben honger”. ”Alles is op, sorry. Nootjes?”
“Laat maar, drie droge witte”.
We zegen neer aan de stamtafel, waar ook een oude man zat.
“Zullen we een spel doen en doet u dan ook mee? Het is met vloeitjes en daar schrijf je dan een naam van een bekend persoon op en die plak je dan op je voorhoofd, zonder te zien wie het is. Dan raad je wie die bekende persoon is door middel van vragen die je alleen met ja of nee kan beantwoorden. Simpel.” Een stortvloed van woorden van mij naar de onbekende oude.
Hij knikte. Hij was in.
Het witte vloeitje op zijn voorhoofd met de naam “Herman Brood” stond hem goed. Ik had Brian Ferry bedacht voor Frans. Annemiek had Zarathustra. Een moeilijke. Dat had die ouwe bedacht.
Ikzelf was een man. Bekend van radio en tv. Geen presentator. Geen sportman. Geen acteur. Geen collega. Geen Dj. Geen politicus. Wat dan wel?!
Een Nederlander. In ieder geval. Eentje in hart en nieren. Geliefd bij de vrouwen. Getalenteerd. Boven de dertig. Succesvol. Aantrekkelijk?...was mijn vraag. Ja best wel… zei de oude man. En hij reist altijd met de trein voegde hij eraan toe.
Is het een zanger? Ja een zanger!
“Dus: een aantrekkelijke succesvolle Nederlandse dertig plus zanger, die altijd in de trein zit?” Ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet, ik weet het niet!
“Dan maar nog wat wijn. En u, wat drink u?” “Doe maar een pils en een borreltje ernaast, als het er af kan”. “Moet eerst even plassen”. Ik stond op en realiseerde me dat ik dus die enorme scheur in mijn jurk had. Kou langs mijn rug. Een scheur in mijn jurk en een vloeitje op m’n hoofd; beter dan andersom, dacht ik dronken. Ik stond voor de spiegel en zag daar een soort grappig clowntje staan met vonkelende oogjes, rode lipjes en een wit papiertje op d’r voorhoofd.
SIWUEEM SUUG stond daar. Ahá, siwueem suug!
Kedekedeng!
Als een trein denderde ik terug het cafe binnen om te winst te pakken, Oehoe!
écht niet aantrekkelijk, die siwueem suug